Ik las vanochtend op Facebook een blog van Ron van Es waarin hij verwijst naar een artikel uit de New York Times. Hij schrijft: “In een uitstekend stuk in The New York Times schrijft David Brooks over de mensen die de Tweede Berg kennen in hun leven. De eerste Berg is de weg die je als mens aflegt naar het bereiken van succes, een carrière, welvaart, erkenning — de weg naar boven, naar de top dus. ‘They did the things society encourages us to do, like make a mark, become successful, buy a home, raise a family, pursue happiness.’ Het is de ratrace naar boven, die onoverkomelijke weg die je denkt te moeten gaan om op de apenrots te overleven. Het gevolg is vaak burn-out, eenzaamheid, vervreemding, zielloosheid. Velen vallen van die Berg naar beneden. De vallei in. Een mislukt huwelijk, een doodlopende carrière, ziekte — het zijn de butsen en blauwe plekken die we oplopen in het leven.
In de vallei is er een kans om te leren, elkaar weer te vinden in een zingeving, een begrip, een ‘call to life’. Pas dan kan de klim naar de Tweede Berg beginnen.”
De vallei, plaats van de existentiële vraagstukken, daar vindt je dan de psychosyntheticus die geschoold is om mensen hierin bij te staan en te leren hoe ze, wat David Brooks de tweede berg noemt, kunnen beklimmen.
